Zakochany 7

A oto rozdział 7, jest to przedostatni rozdział tego opowiadania, ale na koniec musicie poczekać aż wrócę ;3

Awww xD Tak wiem jestem okropna;3

Będę za wami tęskniła, samej mi smutno, że tyle mnie nie będzie i nie będę mogła wstawić kolejnego rozdziału.
Kolejne opko też musi poczekać do 7 sierpnia xD

Czytajcie więc powoli xD I nie  zapomnijcie o mnie,, ;33

ROZDZIAŁ 7

Alan siedział przy chłopaku już trzeci dzień. Chłopak od ostatniego stracenia przytomności nie obudził się jeszcze, wampir bardzo się martwił nie wiedział co robić, Arai miał straszną gorączkę której za nic nie mógł zbić. Stracił również sporo krwi, Kouro może i zatamował i uleczył jego rany ale i tak strata krwi była duża . Arai kręcił się ,a nawet rzucał się po łóżku, Alan, w końcu postanowił odwiedzić swojego starego przyjaciela.

A był to ponad tysiącletni wampir ,Alan nie myśląc długo, za bardzo się martwił o chłopaka, nie chciał żeby ten zginał, a zmieniać też go nie chciał, szybko przeniósł się do posiadłości Nicolasa, bez wstępów wpadł do jego gabinetu.

 – Nick musisz mi pomoc teraz, natychmiast!! - Nicolas spojrzał na przybysza i uśmiechnął się znikomo.

- Alan, miło cie widzieć, wiec jak słyszę masz kłopot, słucham ,- skrzyżował dłonie na piersi przyglądając się młodszemu wampirowi.

- mój partner jest ciężko chory, stracił też dużo krwi, - zrobił krotka przerwę.

 – Kouro go porwał, ale udało mi się go odbić,- Nick jak tylko usłyszał to imię westchnął.

– czy on się nigdy nie zmieni? – pokręcił głową.

- no dobrze, ruszajmy, pomogę ci, -po chwili przenieśli się do rezydencji Alana. Gdy tylko weszli do sypialni , i widząc rzucającego się chłopaka na łóżku Alan rzucił się do przodu chcąc go uspokoić ale  Nick zatrzymał go.

– ja się nim zajmę, a ty lepiej wyjdź, - widząc, że Alan chce coś powiedzieć uciszył go gestem dłoni.

 – spokojnie , ze mną nic mu nie grozi i nie bój się, nie zmienię go bez twojej zgody i jeżeli nie zajdzie taka potrzeba – Alan ugłaskany wyszedł z pokoju i usiadł na kanapie w salonie.

 Mijały minuty, godziny, a Nick nie wychodził z sypialni, Alan nie wytrzymał, chodził po salonie wydeptując dziurę w podłodze .Po 5 godzinach z pokoju w końcu wyłonił się Nicolas, Alan od razu do niego podszedł.

– spokojnie Alanie, wszystko będzie dobrze, jak mówiłeś był bardzo slaby,powinien obudzić się najpóźniej za dwa dni, idź, powinieneś być przy nim ,zmieniaj mu co jakiś czas okłady, gorączka spadła ale dalej ma stan podgorączkowy, teraz już z łatwością ją zbijesz,, - uśmiechnął się i położył dłoń na ramieniu młodszego wampira.

- bardzo ci dziękuje , jestem twoim dłużnikiem – odetchnął Alan i uśmiechnął się

– a co do twojego partnera, uroczy – puścił mu oczko,

- dbaj o niego, a teraz jeśli wybaczysz, pójdę już, odwiedzaj mnie częściej Alanie, razem ze swoim partnerem – zaśmiał się.

– bardzo chętnie, i jeszcze raz bardzo dziękuje – wymienili jeszcze kilka uprzejmości i Nicolas wrócił do swojej rezydencji. Alan od razu popędził do sypialni ,czuwał przy chłopaku kolejna noc, ale jego organizm też potrzebował odpoczynku, zasnął  wiec na podłodze z głową na łóżku i ściskając delikatnie dłoń chłopaka.

Arai obudził się późnym rankiem, przetarł oczy ale nie wstawał , czul się słabo, spojrzał na wampira śpiącego przy nim i mimowolnie się uśmiechnął ,zmusił się do podniesienia się i pochylił się nad nim całując w policzek. Wampir czując coś na policzku uchylił powieki a widząc uśmiechniętą twarz Araie’go poderwał się i mocno go przytulił.

- nigdy więcej mi tego nie rób, proszę ,obiecaj, że nigdy mi tego nie zrobisz,, nawet nie wiesz jak się o ciebie bałem, już myślałem, że  - potrząsnął głową.

– ciesze się że się obudziłeś ,-przytulił go mocniej . Arai posmutniał i mocno się w niego wtulił.

 – p,przepraszam, j,ja też się bałem, tak bardzo się bałem, m,myślałem że on coś ci zrobił – Arai zaczął cicho płakać ,zaciskając dłonie na koszulce wampira.

– przepraszam – szepnął ponownie.

- już ciii malutki, już wszystko dobrze nigdy już nie pozwolę cie skrzywdzić, już nigdy więcej,,

- A teraz kładź się – ułożył go z powrotem na łóżku.

– leż i odpoczywaj, zaraz przyniosę ci coś do zjedzenia, - cmoknął go w czoło i wyszedł z sypialni. Arai grzecznie położył się i czekał na powrót Alana. Wampir wrócił po 20 minutach z tacą ze śniadaniem.

- no kochaniutki pora na śniadanie,- postawił tace na stoliku i pomógł mu usiąść .

- dziękuje – uśmiechnął się Arai, za wszystko – uniósł się delikatnie i musnął delikatnie usta wampira lekko się rumieniąc.

– dziękuje. - Wampir uśmiechnął się delikatnie i pogłaskał go po policzku.

– no jedz jedz, a potem masz dalej odpoczywać zrozumiano? –zaśmiał się , bardzo się cieszył, że chłopakowi nic nie jest .Po śniadaniu chłopak poszedł spać, tak samo zrobił wampir, był wycieńczony. Położył się obok Araie’go przytulając go do siebie .