Nowe Życie 10

 Przykro mi MartwyDzemik, ale w tym opku długo nie będzie scen miłosnych, chłopiec ma w tym czasie 7 lat, jest jeszcze dzieckiem, więc przykro mi, ale nie będzie fapfap..
Dziwnie by to wyglądało, demon i 7 letnie dziecko,,, wybacz, ale to odpada.




Rozdział 10

Mieszkanie w rezydencji nie byłoby dobrym pomysłem bo to przywołałoby złe wspomnienia z czasu pobytu u Mick'a a Angelo nigdy dobrze tego wspominać nie będzie. Angelo wybrał duże ciastko i gdy odebrali ciocie, podzielił się nim z kobietą i z Kamio.

 

Dlatego musiał to jeszcze przedyskutować z Samuelem i Coraliną. Gdy wrócili Kamio położył chłopców spać, na koniec zaszedł jeszcze do Angelo.
- Hey kochanie - demon przysiadł na skraju łóżka.
- Jak się dzisiaj bawiłeś? - pogłaskał go po głowie.
- Jeszcze kilka lekcji i będziesz umiał pływać - mężczyzna uśmiechnął się  ciepło.

Woda wyciągnęła z chłopców praktycznie całą energię i to nie dziwne że tak szybko poszli spać. Angelo czekał aż Kamio do niego przyjdzie bo wiedział że przyjdzie, i gdy ten się zjawił chłopak wszedł mu na kolana i pocałował w usteczka mocno.
- Nigdy nie byłem na basenie. Bardzo dziękuję za ten dzień, Kamio - chłopiec położył głowę na jego kolanach i przytulił się mocno.
- Bardzo cię kocham i nie oddam, ty też mnie nikomu nie dawaj tak jak pan Mick  - szepnął cichutko malec.

Zaskoczony demon przez dłuższą chwilę nie wiedział co powiedzieć, po chwili zaczął przeczesywać jego włoski.
- Ja tez cie bardzo kocham malutki<spojrzal na niego czule>
- Mówiłem wam dzisiaj, Gabryś i ty jesteście moimi największymi skarbami - szepnął demon.
- Dla was dam sie pokroić - zaśmiał się cicho,  po chwili jednak spoważniał.
- Nikomu cie nie oddam, ale nie będę taki jak Mick - pogłaskał go po policzku.
- Mi możesz ufać i nie musisz się o nic bać, a teraz śpij mój malutki, jutro będziemy lecieć samolotem do cioci - puścił mu oczko.
- Dopiero wieczorem ale musisz się wyspać , zmiana czasu naprawdę strasznie wymęcza -
pocałował go w czoło i ułożył na poduszkach.
- Słodkich snów kochanie, ja pójdę jeszcze chwile porozmawiać z ciocią a potem, przyjdę do ciebie spać - poszedł do salonu.

Oj poleci samolotem... Na samą myśl uśmiechnął się szeroko i przytulił policzek do poduszki chcąc jak najszybciej zasnąć by obudzić się rano i lecieć do cioci. I tak zasnąć nie mógł więc czekał aż Kamio wróci i go przytuli by w końcu odpocząć. Coraline czekała na syna w salonie.
- Kamio i co zamierzasz? Pamiętaj że ty musisz zadecydować w końcu on wrócił dla ciebie.  - powiedziała cicho kobieta.

- Ja wiem mamo, sam nie wiem co robić, wiemy już, że to na pewno on, ale boje się. Myślałem by kupić małe mieszkanko niedaleko was, - spojrzał na nią.

- Na razie nie może przebywać z wami cały czas, za szybko wróci mu pamięć, tym bardziej nie może wejść do swojego pokoju, musisz go zamknąć, - spojrzał na nią.

- Moja rezydencja też odpada, wiec kupie domek, będę co noc przeglądał jego myśli, ile sobie przypomniał i na razie będę je wstrzymywał ,, a dalej,, dalej to nie wiem co robić, czas pokażę - westchnął.

- Nie martw się kochanie na zapas. Jakoś sobie poradzimy. W końcu oboje go kochany i nawet jeśli wróci mu pamięć to się nim zajmiemy i wszystko będzie dobrze
przytuliła go mocno do siebie. Wiedziała że jakoś sobie poradzą i w końcu i Kamio i Michael będą szczęśliwi.
- Idź już spać kochanie. Jutro wstajemy trochę wcześniej - pocałowała syna w czoło i wyszła z salonu.

- Tak wiem, poradzimy sobie, ale mamo on nie może odzyskać teraz pamięci, on może nawet zwariować, jego dusza uwięziona w ciele 7 latka, on może tego nie wytrzymać nawet gdy będziemy go wspierać, za żadne skarby nie możemy dopuścić by teraz odzyskał pamięć, - demon podszedł i przytulił ją i ucałował w policzek.
- Tak ,dobranoc mamo , jutro wieczorem mamy samolot, rano zadzwonimy do taty - uśmiechnął się i poszedł spać.

 - W końcu jesteś... - chłopiec natychmiast przytulił się do Kamio i szybko zasnął. Następnego dnia rano po domu rozniósł się wspaniały zapach zapiekanki warzywnej z kurczakiem. Zaraz po śniadaniu usiedli wszyscy w salonie i Coraline zadzwoniła do męża żeby powiedzieć mu, że wracają i że mają samolot wieczorem i w domu będą rano. Gabryś zaraz zabrał mamie telefon by porozmawiać z tatą i opowiadał mu o tym, że ma nowego kolegę.

Od rana demon załatwiał wszystko, musiał się jeszcze zobaczyć z Samuelem, na jego szczęście Kamio załapał się na pyszne śniadanie. Wrócił przed południem, i uśmiechnął się ,miał 10 toreb z zakupami plus kilka pakunków.
- No co ? A prezenty ? - Kamio był bardzo zżyty z przyjaciółmi Mike'a, nie mógł przecież o nich zapomnieć. Dla Angelo i Gabrysia także coś miał ale to dopiero na miejscu. Kamio  pocałował mamę w policzek.
- Co na obiad ? - wyszczerzył się wesoło po czym wziął chłopców na ręce całując każdego w czółko.

- Dla wujka Isei'a też masz prezent, Nii-san? - Gabriel ciekaw był co jest w tych torbach.
- On pewnie chciałby dostać nowe farbki prawda? - powiedział Gabryś.
- Isei....?- Angelo spojrzał na nich, potem na swojego misiaka którego trzymał za uszko i uśmiechnął się.
- Isei to ładne imię- stwierdził chłopiec, nie przypomniał sobie starego przyjaciela. Usiedli wszyscy przy stole i kobieta wyłożyła na stół paszteciki, takie lekkie żeby chłopców potem w samolocie nie zemdliło.

- Tak kochanie dla wujka Isei'a też mam prezent i dla wujka Kaname i dla reszty też -  demon zaśmiał się.
- Oh - mężczyzna spojrzał na Angelo.

- No widzisz kochanie, mój przyjaciel nazywa się tak samo jak ty nazwałeś misia,, na pewno się polubicie jest bardzo miły, i też lubi rysować i malować wiesz? - Kamio uśmiechnął się ciepło i zjedli paszteciki.
Potem Coraline zagoniła Kamio do pakowania a chłopcy bawili się obok niego w pokoju.
Gdy byli spakowani wyszli jeszcze na mały spacer.
- Mhm można by powiedzieć, że będę tęsknił za tym miejscem, może jeszcze tu przyjedziemy co? - spojrzał na Gabrysia i na Angelo potem puścił oczko mamie.

Angelo na pewno będzie tęsknił za klasztorem. W końcu tam tak dobrzy ludzie się nim zajęli. Tam pochowana jest jego mama, tam zostawił dzieciństwo gdy tak nagle został zabrany.
- Kamio ... Pożyczysz mi kilka groszy? Na kopertę i znaczek. Chce iść na pocztę i wysłać list braciszkom z klasztoru. - poprosił cicho chłopiec.

Demon pozwolił by mama i Gabryś ich wyprzedzili po czym wziął chłopca na ręce i usiadł na ławce w parku, sadzając go sobie na kolanach.
- Kochanie, nie pożyczę ci, a dam ci pieniążki, nic nie będziesz mi oddawał, zrozumiałeś? Ja się tobą zaopiekuje, nie musisz się o nic martwic, po prostu bądź sobą i ciesz się młodymi latami - uśmiechnął się ciepło.
- A może odwiedzimy ich ? - spojrzał na niego ,delikatnie przeczesywał jego włoski.

- A możemy? Zdążymy ich odwiedzić? Bo musisz im podać adres na który będą mogli wysyłać listy i żeby tatuś też wiedział dokąd ma pisać. - Angelo uśmiechnął się do siebie na wspomnienie tego mężczyzny.
- On wiedział, że kto kiedyś mnie zabierze. Ktoś taki jak ty - szepnął cicho chłopiec i uśmiechnął się uroczo.

- Tatuś? - Kamio spojrzał na niego.
- Ah mówisz o jednym z braciszków tak? - przyjrzał mu się uważnie.
- No cóż - spojrzał na zegarek.

- Zdążymy kochanie, nie martw sie - Kamio dał znak mamie by wróciła z Gabrysiem do mieszkania po czym rzucił czar usypiający na chłopca. Po czym jednym ruchem dłoni przeniósł ich pod sam klasztor, obudził go i weszli do środka.
- Oh zasnąłeś na moich rączkach kochanie, nie miałem serca cie budzić - demon pogłaskał go po głowie.

- Nie nie. To nie jeden z braci. To mój tatuś. Odwiedził mnie raz ale nie mógł mnie zabrać , obiecał że kiedyś po mnie wróci. Mój tatuś... A potem pan Mick mnie zabrał - chłopiec
zasnął szybko w jego ramionach, ale czuł w tym podstęp. Często Mick tak go usypiał a potem budził się cały obolały gdzieś pod ścianą. Jednak teraz budząc się ujrzał klasztor i szybko pocałował Kamio w policzek. Chwilę później już biegł przez dziedziniec do pomieszczeń mieszkalnych braci.

 

- Kochanie a kto jest twoim tatusiem? Musisz mi powiedzieć, wiesz, on ma do ciebie wszelkie prawa, wiec będziesz musiał później zdecydować czy będziesz chciał zostać z nami czy z nim - demon zerknął na niego, zaczął panikować, ale musiał być na razie spokojny.
- Wiesz jak się nazywa twój tatuś? Powiesz mi potem dobrze? - uśmiechnął się ciepło i postawił chłopca na ziemi po czym obrócił się, podchodził do nich jeden z braciszków.