Zagubiony w czasie 25

Tym razem z dedykacją dla kolejnej mojej ukochanej stronki, która się ze mną użera i wstawia u ciebie linki do mojego bloga;3

Love u -  https://www.facebook.com/Yaoisci

 Nie zapomnijcie skomentować :)

Betowała kochana Yuki chan;3

Rozdział 25

- Kochanie? - Toru usiadł na skraju łóżka i po krótkiej walce odsłonił jego śliczną buźkę. Uśmiechnął się mimowolnie widząc ją całą rumianą i nieco spoconą od siedzenia pod kołdrą.

- To powiesz mi w końcu co się stało, że siedzisz pod kołdrą? – spytał z delikatnym uśmiechem.

- J-ja b-bez powodu – mruknął odwracając wzrok wiercąc się  niepewnie w pościeli. Czuł jak palą go policzki.

- Co się stało? Źle się czujesz? Może masz gorączkę? – zaniepokojony mężczyzna przyłożył usta do czoła chłopca na co ten pisnął cichutko mocniej się rumieniąc. Owijając się kołdrą czmychnął do łazienki, zostawiając zdezorientowanego Księcia w pokoju.

- Ja ich uduszę – mruczał pod nosem zawstydzony chłopiec bojąc się, a raczej wstydząc wyjść z łazienki.

***

- Isamu? Wiesz może co się dzieje z naszą Księżniczką? – spytał Toru, siadając w salonie w fotelu naprzeciwko mężczyzny.

- Cały dzień mnie unika – mruknął niezadowolony Książę. Nie podobało mu się to. Coś tu ewidentnie nie grało. Jednak jego rozważania przerwał sam chłopiec, nagle pojawiając się w salonie, który na widok Isamu zarumienił się soczyście. Ich spojrzenia się spotkały i mężczyzna wybuchnął nagle głośnym śmiechem, tym samym od razu rozgryzł zachowanie Księżniczki. Zawstydzony jeszcze bardziej malec umknął do swojego pokoju jakby go gnało stado wilków.

- C-co to było? – szepnął coraz bardziej zdezorientowany Książę.

- Chyba wiem co się dzieję z Shinji’m – powiedział rozbawiony Isamu. No cóż, gdy zajęli się sobą z Ryu, zapomnieli zupełnie o obecności malca w domu. (przypis bety: Co było wspaniałe, ale biedny Shinji xD) W końcu Ryu nie zachowywał się zbyt cicho. Na wspomnienie minionej nocy mimowolnie uśmiechnął się i rozsiadł wygodniej w fotelu. Jego Kociątko dalej smacznie spało otulone pościelą. Z tymi swoimi potarganymi włosami i uchylonymi usteczkami we śnie, wyglądał ślicznie.

- Może w końcu powiesz mi w końcu co się dzieje i przestaniesz bujać w obłokach ! – zdenerwował się nie na żarty Książę.

***

- Shinji? – Toru cicho zapukał do drzwi sypialni chłopca. To co usłyszał od Isamu…Nie wiedział już czy ma się śmiać czy walić głową w ścianę. Wyszedł w takim momencie… został pozbawiony widoku tej pięknej buźki, w tamtym momencie zapewne zarumienionej. Te śliczne oczka pełne tylu sprzecznych emocji. Dlaczego go przy tym nie było do jasnej cholery?!

- N-Nie ma mnie. – dało się słyszeć odburknięcie po drugiej stronie drzwi. Tak naprawdę chłopiec ponownie zakopał się w pościeli. Konfrontacja z Isamu skończyła  się na tym, że w jego głowie odtworzyło się wszystko z wczoraj. Te odgłosy, krzyki pełne przyjemności… Shinji nie był w stanie w tym momencie spojrzeć w oczy żadnemu z nich a tym bardziej Toru. Nic nie mógł na to poradzić, że od wczoraj miał w głowie jedynie obrazy tego co może się kiedyś, a może w niedługim czasie wydarzyć. 

Mężczyzna po chwili nacisnął klamkę. Drzwi na szczęście ustąpiły i wszedł do środka zastając chłopaka w takim samym stanie jakim był rano. Mimowolnie uśmiechnął się tajemniczko i nie spuszczając wzroku z malca podszedł do niego.

- Słyszałem co się wydarzyło – powiedział pochylając się nad nim z nieco zadziornym uśmiechem.

- N-niby co takiego? – Shinji starał się udawać nieświadomego.

- Oh kochanie, proszę cię. – dało się słyszeć cichy śmiech mężczyzny.

- Podobno Ryu i Isamu dali niezłe przedstawienie – puścił mu oczko, na co chłopiec jęknął chowając się ponownie pod kołdrą.

- P-przestań proszę… - szepnął Shinji zagryzając delikatnie dolną wargę. Jego ciało samoistnie reagowało na to co się działo w jego głowie. Nie chciał widzieć tych obrazów! Nie chciał słyszeć tych głosów! To zbyt zawstydzające.

- Kochanie, to normalne, że czujesz się niepewnie. – wsunął się pod kołdrę i objął go czule. Zawstydzony malec wtulił się mocno w niego chowając twarz w jego koszuli.

- T-to, J-ja się d-dziwnie czułem – szepnął cichutko bardziej się w niego wtulając. To było krępujące mówiąc o tym, ale komu jak komu, ale swojemu facetowi, mógł to powiedzieć.

- T-te odgłosy… było mi gorąco… m-moje ciało…- szepnął drżącym głosem.

- Zamiast w głowie widzieć Ryu i Isamu… J-ja w-widziałem nas… - szepnął. To było strasznie żenujące mówić o tym. Chciał się odsunąć i uciec do łazienki ale nie pozwolił mu na to mężczyzna, mocniej przytrzymując go w pasie.

 -P-puść… - szepnął chcąc wywinąć się jakoś z objęć Toru. Jego ciało reagowało na bliskość mężczyzny, znowu ogarnął go gorąc.

- Shinji, maleńki. To normalne, że twoje ciało reaguje na coś takiego. Kiedyś, gdy będziesz gotowy, także mam nadzieję, dojdzie między nami do takiego zbliżenia. Dojrzewasz, hormony szaleją. Poza tym cieszę się, że działam na Ciebie w ten sposób. Nie ma się czego wstydzić. Ja także Cię pragnę. Najbardziej na świecie… - szepnął z czułością całując czoło malca.

- N-naprawdę? – szepnął w końcu spoglądając mu w oczy. Więc Toru czuł się tak samo? Więc nie tylko on? Shinji poczuł się o wiele lepiej, lecz nie zmienia to faktu, że w jego spodniach pojawił się „mały” problem, który został oczywiście zauważony przez mężczyznę.

- Pozwól, że się tobą zajmę – szepnął sunąc ustami po jego szyi.

- Nie bój się. Nie zrobię nic czego byś nie chciał – podgryzł wrażliwe miejsce za uchem, wydobywając z ust chłopca cichy jęk…

***

Tymczasem w Yasminum…

- Macie natychmiast sprowadzić tu mojego syna! Jeszcze jedno wasze niepowodzenie a skończycie na stryczku! – warknął rozjuszony władca Yuto. Poszukiwał syna już od ponad miesiąca. Po prostu pewnego ranka zniknął. Zapadł się pod ziemie, wraz z przyjaciółmi tego bachora. Król potrzebował go. Ktoś w końcu musiał zasiąść po nim na tronie. Lecz ten gówniarz wszystko zniszczył. Zaprzepaścił jego ciężką pracę. Pozycja Lodowego Księcia, jego syna… kształtował ją od jego najmłodszych lat. Nie mógł sobie pozwolić na niepowodzenie.

- Cieniu!! – ryknął władca opadając na swój złoty tron.

- Tak mój panie? – w mgnieniu oka przed mężczyzną pojawiła się ciemna postać.

- Mam nadzieję, że chociaż ty mnie nie zawiedziesz – warknął wyniośle władca.

- Oczywiście mój panie – „Cień” ukłonił się nisko.

- Twój syn, panie nie przebywa w naszym królestwie ani też poza granicami. Znaleźli sposób by przedostać się do świata chłopca – powiedział obojętnym tonem.

- Można się tam dostać za pomocą obrazu namalowanego przez jak się okazało pradziadka tego chłopka, przez John’a Cartwright’a.

- Co takiego?! – władca poderwał się z tronu.

- Masz natychmiast zebrać tuzin najlepszych ludzi. Jutro wyruszamy po mojego syna – powiedział Yuto zacierając dłonie. To będzie ciekawa wyprawa. Nie tylko sprowadzi do domu syna, ale także gdy zdobędzie większą wiedzę o tamtym świecie pomoże mu to zwiększyć swoją władzę i zagarnąć resztę królestw poza granicami. Ta nowa broń, sztuki walki, wszystko będzie inne… wszystko to da mu możliwość zastraszenia innych mocarstw.

- Sprawy przybierając coraz ciekawszy obrót – mruknął zadowolony władca skinieniem głowy odprawiając „Cienia”.