Zagubiony w czasie 27

Rozdział krótki, ale coś w końcu zaczyna się dziać:3

Miłego czytania i komentujcie ;3

Na swoje usprawiedliwienie powiem, że nie mogłam wszystkiego napisać dzisiaj, bo nie chciałam jeszcze kończyć opowiadania... Zostało max 2 rozdziały, zobaczymy. <3

Komentujcie ^^

Rozdział 27

Krzyk Shinji’ego rozniósł się po całym domu. Od razu przybiegli Isamu i Ryu.

-Ciii maleńki, ciii. – Ryu mocno go przytulił.

- On wróci, obiecał – szepnął Isamu.

- O,on zostawił,,, zostawił mnie – łkał w koszule przyjaciela.
- Nie Księżniczko, on cię kocha. Nie martw się, wróci – szepnął Ryu i zanieśli go do sypialni gdzie położyli się wszyscy razem. Shinji zmęczony płaczem w końcu zasnął. Ryu i Isamu spojrzeli ze smutkiem na malca.

-Toru, wracaj jak najszybciej – szepnął Isamu wzdychając cicho. Czekały ich ciężkie dni.

- A więc postanowiłeś w końcu wrócić – stwierdził fakt król Yuto widząc wkraczającego do Sali tronowej syna.

- A gdzie podziali się twoi przyjaciele? Mhm? – spytał król uśmiechając się ironicznie.

- Zamilcz! Wiem co zrobiłeś! Wiem, że chciałeś zabić chłopca! – krzyknął rozjuszony. Nawet strażnicy pouciekali by gniew króla jak i księcia nie dotknął ich.

- Ale na szczęście twój plan zawiódł. Nikogo już nie skrzywdzisz! – warknął. Król Yuto słysząc, że ten smarkacz żyje poderwał się z tronu.

- Co?! Więc ten gówniarz nadal żyje?! – Toru sapnął głośno. Nie sądził, że ojciec się do tego przyzna.

- Więc to prawda?  Próbowałeś go zabić?! – miał ochotę rzucić się na niego tu i teraz.

- Ten smarkacz do niczego nie jest ci potrzebny! Zniszczył ci życie! Spójrz na siebie! Wiesz ile pracowałem byś był taki jak ja?! Byłeś Lodowym Księciem a teraz jesteś zwykłym,.,.. – nie dokończył gdyż zatoczył się, upadając po chwili.

Toru stał nad nim dysząc ciężko. Ręka go bolała od ciosu jaki zadał ojcu, który patrzył się na niego z niedowierzaniem.

- To nie on, a ty zniszczyłeś moje życie. – podniósł go za poły powarkując.

- Być taki jak ty? Nie obrażaj mnie! Jesteś zwykłym tchórzem, draniem bez serca! – spojrzał na niego zimno. Yuto aż zadrżał pod tym spojrzeniem. Nigdy nie widział syna w takim stanie.

- Jutro o wschodzie słońca wszystko rozstrzygniemy! Nie spóźnij się – Książę rzucił go w kąt i wyszedł. Był wściekły, ale nie mógł go teraz zabić. Co jak co, ale tym światem rządziły inne zasady.

~~~~

- Przyprowadź ludzi. Wyruszycie po chłopca natychmiast! – zagrzmiał władca. Był tylko jeden sposób by jego syn wrócił. By znów stał się postrachem kraju. Musiał zabić chłopca.

-  Cieniu! – ryknął Król Yuto. Jak jego syn śmiał podnieść na niego rękę!? Jeśli będzie musiał uwięzi go do czasu aż ten nie zmądrzeje i nie pójdzie po rozum do głowy. Był następcą tronu. Nie było w tym miejsca na sentymenty czy miłostki. Ten gówniarz zawrócił jego synowi w głowie, ale on miał zamiar to naprawić. 

- Tak mój panie? – nie zdążył nawet zareagować a został mocno spoliczkowany.

- Zapewniałeś mnie, że zabiłeś chłopak! A okazało się, że jednak żyje.. Czyżbyś zapomniał mnie o czymś poinformować!? – warknął rozgniewany.

- Jeśli nie chcesz jeszcze dziś zawisnąć na stryczku lepiej zabieraj się do roboty! Jeśli do jutra nie dostanę głowy chłopca wszyscy żołnierze wraz z tobą zostaną powieszeni! A teraz odejdź! – Cień umknął z pomieszczenia. 

Po godzinie 12 żołnierzy i Cień, podeszli do obrazu w zachodnim skrzydle. 

- Co z nim? – spytał cicho Isamu obejmując ukochanego i całując go w czoło.

- Zasnął. Płakał znowu przez kilka godzin… Isa, ja już nie mogę na niego patrzeć – wtulił się w swojego faceta. Nie chciał by jego „braciszek” cierpiał. Jednak dalszą część rozmowy przerwało pojawienie się pierwszego z żołnierzy.

- Ryu natychmiast zabierz stąd Shinji’ego i uciekajcie do babuni! Już! – krzyknął zakrywając własnym ciałem chłopaka.

Ryu pobiegł na górę, obudził malca.

- R,Ryu? – spytał sennie Shinji.

- Nie pora na pytania Księżniczko. Musimy uciekać, straż króla Yuto tu jest. Szybko! Nie mammy czasu – ubrali ciepłe ubrania i wykradli się tylnym wyjściem. Ryu bał się o Isamu. Dlatego szybko oddał go w ręce babuni i wrócił pomóc ukochanemu w walce.

Niestety nie wiedzieli, że byli śledzeni. Cień ukrył się za drzewem obserwując mały domek, w którym w tym momencie znajdowała się jego ofiara.