Zagubiony w czasie 28

 Rozdział 28

Młody mężczyzna zacięcie odpierał atak ludzi króla Yuto. Jednak nie ważne jak bardzo chciałby wygrać w tym momencie, choć był jednym z najlepszych szermierzy jednak 12 na 1 przesądziło sprawę.

Został pojmany i związany. Szóstka ludzi poszła szukać pozostałych "uciekinierów" a sześciu pozostałych została w domu zajęta przesłuchiwaniem jeńca. 

-Gadaj natychmiast gdzie ten smarkacz! - mocne uderzenie w twarz. Isa już od godziny nie odezwał się ani słowem. Z jego ust nie padł ani jeden jęk bólu choć z łuku brwiowego i z wargi leciała mu krew, przynajmniej jedno żebro zostało złamane a tępy ból głowy świadczył o mocnym uderzeniu lampą.

Dla Isamu nie było ważne co się z nim stanie, ważne było by dwaj najbliżsi dla niego chłopcy byli bezpieczni. Mówił poważnie, że odda za nich życie, zawsze będzie o nich walczył. Miał tylko nadzieję, że udało im się umknąć i schować u babuni. Nie wybaczyłby sobie gdyby coś mu się stało.

Jednak jedno nie dawało mu spokoju. Jakim cudem żołnierze przedostali się tutaj? Skąd wiedzieli? Doskonale wiedział, że to nie jest sprawka Toru. Książę za bardzo kochał malca by narazić go na niebezpieczeństwo. Król Yuto musiał w jakiś sposób dojść do tego jak chłopiec znalazł się w ich krainie.

Tymczasem.....

- Nie oglądaj się za siebie. Jeszcze trochę, dasz radę - Ryu mocno trzymając dłoń chłopca biegł w stronę małej chatki babuni. 

- A,,ale Isamu został... - Shinji chciał zaprotestować jednak wiedział że nie byłby przydatmny w walce, raczej plątałby się tylko pod nogami. Spojrzał na przyjaciela. Wiedział że ten też nie może sobie darować ucieczki. Tym bardziej, że musiał zostawić Isamu. 

- D,,da sobie radę,,, musi - szepnął Ryu i uśmiechnął się wymuszenie. W końcu dotarli do domku kobieciny i nie pukając wpadli do domu.

- Babuniu! - zawołał Ryu ryglując drzwi.

- Oh kruszynki,, co się dzieję? - przytuliła roztrzęsionego malca.

-Później, teraz trzeba położyć go spać - Ryu wskazał na Shinji'ego.

- Nie ma mowy! Jak mam spać gdy Isamu., g,,gdy on walczy,,, - w jego oczach stanęły łzy. Babunia dała znać Ryu, że ona się tym zajmie. Zaparzyła mu zielonej herbaty wcześniej dosypując skruszoną tabletkę na sen.

Gdy zostali w końcu sami a Shinji spał na kanapie, mogli w końcu porozmawiać.

-Musze tam iść. Ludzie króla nas znaleźli, chcą zabrać Księżniczkę - powiedział Ryu. Sam ledwo panował nad sobą. Jego Isa, jego ukochany był tam sam. Nie mógł go tak zostawić i się chować.

- Proszę zajmij się nim. - kobiecina przytuliła go mocno do siebie i ucałowała w czoło.

- Uważaj na siebie kruszyno. - dała mu jeszcze w dłoń sztylet, który był przekazywany u niej w rodzinie z pokolenia na pokolenie.

- Przynajmniej tak mogę pomóc - szepnęła i gdy tylko Ryu wyszedł zamknęła wszystkie drzwi i okna. 

Ryu wpadł do domu Shinji'ego rzucając się na pierwszego z żołnierzy. Niestety widok złapanego ukochanego nieco go rozproszył i po chwili już leżał obezwładniony przez trzech mężczyzn. 

Cień cierpliwie czekał na odpowiednią chwile by wkroczyć do akcji.

Bez problemu dostał się do domu i do salonu gdzie spał chłopiec. Powoli zbliżając się do kanapy wyjął sztylet. Już miał to zrobić, już miał zadać śmiertelny cios ale jego dłoń zawisła w powietrzu razem z mocno zaciśniętym w dłoni sztyletem.

Nie mógł tego  zrobić! Owszem zabijał ludzi, ale zawsze jego zlecenia obejmowały innych morderców. Teraz gdy miał zabić niewiele młodszego od  siebie chłopca, do tego niewinnego... nie był w stanie... Upuścił sztylet osuwając się na kolana. To nie Shinji powinien być jego ofiarą a Król Yuto. To on powinien zginąć. 

Nie myśląc za wiele minął wystraszoną babunię i wyskoczył przez okno znikając w ciemnościach.

Biegł przed  siebie, by znowu znaleźć się w rezydencji malca.

- Znalazłeś go ? - zapytał jeden z żołnierzy, jednak nie powiedział nic więcej bo Cień poderżnął mu gardło. Szybko przeciął więzy krępujące dłonie Isamu i rzucił mu szpadę. Ryu warknął cicho lecz jego Isamu nie uwolnił. Przewrócił go razem z krzesłem chowając za kanapę.

- Siedź cicho - musnął jego czoło. Wstał i podszedł do Cienia.

- Jest bezpieczny, nie martw się- szepnął mu i ruszył do ataku. Isamu nie wiedział co się dzieje, ale to nie było ważne. Tym razem szansa na wygraną była większa. Po dwóch kwadransach obaj ciężko dysząc spojrzeli na siebie. 

- Czemu mi pomogłeś? Doskonale wiem kim jesteś - mężczyzna sam kiedyś był jak Cień. Było o nim głośno.

- Myślałem ,że pracujesz dla Króla Yuto,.. - spojrzał na niego niecierpliwie.

- Nie,.. już nie.. Koniec jego rządów. Teraz to on będzie moją ofiarą. - warknął i nie mówiąc nic więcej przeszedł przez obraz wracając do Yasminum.

Isamu słysząc powarkiwania przypomniał sobie o Ryu.

- Kochanie! - rozwiązał go i mocno do siebie przytulił.

- Po co wróciłeś?! Mogło ci się coś stać - po krótkich wybuchu jego głos złagodniał.

- N,nie mogłem,.. n ie mogłem cię zostawić. Tak bardzo się martwiłem - Ryu rzucił się na niego.

- Tak się ciesze, że nic ci nie jest - szepnął Ryu trzymając się go kurczowo.

- Co z Księżniczką? - spytał Isamu biorąc go na ręce i sadzając sobie na kolanach.

- Śpi, babunia podała mu tabletkę na sen. Do rana się nie obudzi - westchnął cicho.

~~~~

W tym samym momencie Cień przemierzał korytarze teraz spowite w ciemnościach. Wpadł do sali tronowej gdzie siedział władca popijając wino.

- Już wróciłeś Cieniu? Mam rozumieć, że chłopiec nie żyje - uśmiechnął się zimno władca.

- Nie wykonam już żadnego twojego rozkazu - powiedział chłodno Cień zbliżając się ze sztyletem w dłoni w stronę Yuto.

- Zdradziłeś mnie ! - warknął władca podnosząc się z tronu.

- Straż! Natychmiast do mnie! - Cień szybko doskoczył do króla i podcinając go usiadł na nim przystawiając mu sztylet do gardła.

- Twoi ludzie mnie nie powstrzymają. Zanim się pojawią zginiesz - warknął Cień. To wszystko przez niego! To on zabił jego rodziców, a brata uwięził w lochach w zachodniej części zamku. Gdyby to była zwykła cela wyciągnąłby go bez problemu, lecz to nie były kraty, a ciężkie mosiężne drzwi z małą szparą na jedzenie. 

Kenji nie miał już zamiaru tego tolerować. Odzyska brata a potem zabiję władcę.

Do drzwi zaczęli się dobijać strażnicy.

- Odwołaj ludzi bo zginiesz! - warknął mocniej dociskając sztylet do szyi władcy.

- Odejdźcie. Wszystko w porządku - powiedział zimno Yuto. Żołnierze bez szemrania się rozeszli. Z królem nikt nigdy się nie spierał. Nawet w takich kwestiach jak jego bezpieczeństwo.

- A teraz pójdziesz ze mną do lochów i wypuścisz mojego brata - wstał powoli dalej mając sztylet w pogotowiu.

- Doskonale wiesz, że ucieczka nie ma sensu. Jeśli spróbujesz jakichkolwiek sztuczek, to znajdę cię i zabije - warknął idąc z nim w stronę lochów.

 Yuto szedł korytarzem klnąc na czym świat stoi. Jak dał się podejść temu gówniarzowi? 

Nie ważne, nie był mu już potrzebny, wiedział już co zrobi by jego syn już nigdy nie spotkał się z chłopcem, że też on nie wpadł na to wcześniej.

Otworzył mosiężne drzwi. Cień wepchnął władcę do celi.

- Nie ruszaj się - warknął. Po czym skieorwał wzrok na małą postać skuloną w kącie.

- Kiichi, braciszku - Kenji czuł gulę w gardle. Jego młodszy braciszek musiał przeżyć piekło przez tego okrutnego władcę.

- Już dobrze. To ja, Kenji -szepnął. Mała postać drgnęła i uniosła wzrok. Malec był przerażony ale po chwili podszedł do brata wtulając się w niego.

Kenji wyprowadził go z celi i szybko zatrzasnął drzwi zamykając je na klucz.

- Teraz ty poczujesz na własnej skórze jak to jest żyć w zamknięciu - warknął i wyprowadził brata z lochu nie zważając na krzyki króla. 

Yuto doskonale zdawał sobie sprawę, że to już koniec.Jego plan nie miał już najmniejszego znaczenia. Tę część lochów znał tylko on. Nikt nie miał tu wstępu. Nikt nawet nie wiedział, że coś jest w zachodniej części zamku. Zaśmiał się głośno z nutką histerii. Więc taka śmierć go czekała? Wpadł w szał, uderzył pięścią w mosiężne drzwi by po chwili osunąć się w dół. To był jego koniec.

Kenji zamknął główne mosiężne drzwi ukryte za ogromnym obrazem.

- Kiichi, braciszku - przytulił go mocno i najzwyczajniej w świecie się rozpłakał. Malec jednak nie powiedział ani słowa tylko mocno się wtulił.

- Chodźmy, tu nie jesteśmy bezpieczni, musimy uciekać... - powiedział i zamarł. Przed nim stał sam Lodowy Książę. Kenji schował brata za swoimi plecami i trzymając sztylet przed sobą warknął.

- Odejdź, jeśli nie chcesz ginąć - mała postać za nim drżał, nagle osunęła się na podłogę. Cień nie myśląc za wiele upuścił sztylet i klęknął koło brata.

- Kiichi? Oh nie,, nie zamykaj oczu braciszku.. – malec miał straszną gorączkę. 

Książę nie wiedział co się dzieje lecz w tym momencie ważniejsze było dziecko.

- Zanieśmy go do mojej komnaty. - widząc nieufny wzrok drugiego chłopca westchnął.

- Jeśli chcesz by przeżył zanieś go do mojej komnaty a ja wezwę medyka. Już! - Cień wziął chłopca na ręce i szybko zaniósł go do komnaty księcia. Po chwili zjawił się medyk.

- Chłopiec jest bardzo osłabiony, do ran wdały się zakażenia stąd gorączka. Wezwałeś mnie panie w ostatnim momencie. Widać, że choruje już od dawna. Na szczęście jestem w stanie go wyleczyć- Cień słysząc to osunął się na kolana nie mogąc ustać na drżących nogach. Dzięki Niebiosom! 

Gdy zostali sami Toru podszedł do niego.

- A teraz powiesz mi co się wydarzyło i dlaczego chcieliście uciekać - Kenji wstał i spojrzał zimno na księcia.

- Dlaczego? Twój ojciec zabił całą moją rodzinę a brata uwięził w lochu! Kiichi spędził tam 3 lata! To wszystko wina twojego ojca! Lecz teraz to nie ważne. Zapłaci za swoje czyny! - warknął.

Toru spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Często schodziłem do lochów i nie widziałem tam twojego brata - powiedział powoli książę.

- Więc nawet ty nie wiesz? - zaśmiał się ironicznie Cień.

- Kiichi był zamknięty w zachodniej części lochów. Tylko twój ojciec o nich wiedział. Twój ojciec... - nie dokończył bo usłyszał cichy jęk od strony łóżka.

- Kiichi? Braciszku - maska od razu opuściła jego twarz a pojawiła się troska.

- Już dobrze. Jestem tu - ucałował spocone czoło brata. Malec niestety po chwili zasnął ponownie.

- Zaprowadź mnie tam. Do tych lochów - powiedział książę.

- Nie martw się. Razem z bratem jesteście bezpieczni. Nic wam z mojej strony nie grozi. - powiedział poważnie.

Kenji spojrzał na śpiącego brata  i skinął głową.

- Tylko się nie zdziw gdy wejdziemy do środka - powiedział zimno Cień.

Po odsunięciu obrazu otworzył mosiężne drzwi i zeszli krętymi schodami w dół.

Toru rozglądał się zaskoczony. Dlaczego ojciec mu nie powiedział o tych lochach? I dlaczego więził tu małego chłopca. To było miejsce dla prawdziwych zbrodniarzy, nie dzieci. Oh jak on go nienawidził.

- Ten drań,,, zamknął tu twojego brata? - warknął książę. Jego ojciec był tyranem. 

- Toru? - dało się słyszeć głos i książę spojrzał na mosiężne drzwi.

- O,Ojcze?! - Książę spojrzał na chłopaka ale ten tylko zmrużył gniewnie oczy.

- Wypuść mnie synu. Mieliśmy się pojedynkować jutro. Nasza tradycja ... - król łapał się ostatniej deski ratunku.

Toru poczuł jak wzbiera w nim złość. 

- Nie. Śmierć od szpady to za mała kara za twoje wyczyny. Teraz może zrozumiesz jak kończą tacy tyrani jak ty. Chodźmy stąd - powiedział szybko. Nie chciał  tu być ani minuty dłużej. Jeszcze długo niósł się za nim pełen złości krzyk ojca.

Oparł się o ścianę przymykając oczy. Zasłużył sobie, zasłużył - powtarzał sobie w myślach Toru. Nigdy nie miał w nim oparcia, nigdy nie mógł go tak naprawdę nazwać ojcem. To go bolało, ale musiał za to odpokutować.

- Ty i twój brat zostaniecie w zamku. Domyślam się, że nie macie się gdzie podziać. A klucz.... - spojrzał na niego.

- Wyrzuć go tak by nikt go nie znalazł - powiedział książę i poszedł do komnaty należącej niegdyś do Shinji'ego. Położył się w pościeli.

I co on miał teraz zrobić? Chciał wrócić do chłopca, ale miał teraz całe królestwo, którym musiał się zająć.

No kochani i jak? Powiem wam, że czeka was jeszcze jeden rozdział z tego opka:) Ostatni rozdział... mhm nie wiem kiedy się pojawi. Postaram się jak najszybciej. ;3
Komentujcie :3