Zagubiony w czasie 20

Nie umiem jeszcze zakończyć tego opowiadania. Jest kilka wątków które muszę poruszyć. Jednym z nich jest kara (zasłużona ) dla króla Yuto, który starał się pozbyć malca, i jego winą było to, że opuścił przyjaciół. Po drugie nie wiem co zrobić. Bo postacie w końcu będą musiały wybrać. Oni pochodzą z innego świata. Czy Shinji wróci z nimi? Czy może oni zostaną w świecie malca? Trudny wybór nie sądzicie? 

Dlatego czeka nas jeszcze kilka rozdziałów tego opowiadania ( na pewno więcej niż 2). Mam nadzieję, że się cieszycie xD 

Przepraszam,  za małe opóźnienie, ale jak pech to pech. Nie będę się już tłumaczyć czemu notki nie było wczoraj...po prostu czytajcie.

PS: Jestem, po nocce i dzisiaj też idę na noc do pracy. Z góry przepraszam za błędy, powtórzenia i inne rzeczy xD Jeśli napisałam jakieś zdanie bez sensu nie krzyczcie, powiedzcie a poprawię.... jestem po prostu taka zmęczona :( 

Komentujcie ;3

Rozdział 20

Mijały dni, powoli nadchodził koniec wiosny a co za tym idzie? Wakacje. Shinji już od tygodnia męczył lekarza by go puścił do domu, aż w końcu jego marudzenie wygrało.

- Dobrze, już dobrze. Twój stan jest dobry, uzupełniliśmy witaminy ale musisz obiecać, że będziesz jadał regularne, ale nie za ciężkie posiłki. Po kroplówkach zajmie trochę czasu by twój żołądek przyzwyczaił się do normalnego jedzenia – zastrzegł lekarz grożąc chłopcu palcem.

-  A wy – tu zwrócił się do trójki przyjaciół którzy stali po drugiej stronie łóżka.

- Macie go pilnować, niech się nie przemęcza. Dalej ma odpoczywać i chodzić wcześnie spać. To że spał tyle czasu nie znaczy, że jego organizm nie potrzebuje odpoczynku. Tym bardziej teraz gdy wszystko powoli się stabilizuje w twoim organizmie – no cóż doktor polubił ich wszystkich dlatego się martwił i stąd to długie kazanie.

- No już, uciekajcie i uważajcie na siebie. Jakby się coś działo dzwońcie – uśmiechnął się ciepło i opuścił salę. Teraz gdy oni wrócą do domu w szpitalu nie będzie już tak samo. Wszyscy już się przyzwyczaili do codziennych kłótni Isamu i Toru oraz do Ryu, który cokolwiek by nie dotknął, zawsze to psuł by potem z miną psa przepraszać. Oczywiście nikt się nigdy za to na niego nie gniewał, nie umieli. 

- To co? Wyskakuj z piżamki idziemy do domu – powiedział Isamu siadając na skraju łóżka. Ryu spakował wszystkie przywiezione rzeczy do torby i gdy Księżniczka była ubrana mogli iść do domu.

- Toru, proszę dajcie już z tym spokój – powiedział zawstydzony Shinji, gdy wyszli ze szpitala, a raczej został z niego wyniesiony by się nie przemęczać.

- C,,chyba nie zamierzasz mnie nieść tak całą drogę do domu prawda? – spytał z nadzieją malec ale i ze strachem w oczach.

- Ależ oczywiście, że zamierzam – powiedział zaskoczony książę.

- Lekarz jasno postawił sprawę. Wracasz do domu na pewnych warunkach. Ten jest jednym z nich. Masz się nie przemęczać i nie marudź – Toru uciszył go jednym spojrzeniem. Shinji przez całą drogę mruczał pod nosem niezadowolony. Naprawdę czuł się skrępowany, tym bardziej, że szli dość długi kawałek. Tyle ludzi go widziało. Dało się też usłyszeć kilka razy słowo z tłumu: „Hey Księżniczko”, albo „Oh też chce takiego Księcia z bajki” jak również wiele innych. Isamu i Ryu szli kilka kroków za nimi śmiejąc się cicho z fochów malca.

- Poczekajcie aż tylko dojdziemy do domu, zobaczycie ! – odgrażał się chłopiec ale na nic się to zdało. Bo gdy tylko weszli do rezydencji został ulokowany w swojej sypialni i przykryty po szyję.

-A,,ale ,,ale ja EJ!! – nadął zabawnie policzki. Nie był dzieckiem i czuł się dobrze. Chciał móc wstać, zrobić coś… cokolwiek. Przecież nie jest ze szkła prawda?.

- Shinji proszę cię. Musisz… - ale Isamu nie dokończył bo przerwał mu właśnie pewien markotny malec.

- Tak, tak wiem, muszę odpoczywać…. Ale nic mi nie jest – zrobił smutną minkę.

- Chce w końcu wstać z łóżka, wyleżałem się dość – walnął pięściami o pościel i zrobił zrozpaczoną minkę. Wszyscy trzej widząc to podeszli do niego i mocno go przytulili.

- Wiemy kochanie i przepraszamy, ale bardzo się martwimy – powiedział Toru a Ryu energicznie mu przytaknął.

- Ja wiem, i… - zaciął się na chwilę. Spojrzał na nich zaszklonymi oczkami.

- B,,Bardzo za wami tęskniłem. Gdyby nie ten płatny zabójca, pewnie dalej byłbym z wami w zamku – zamyślony chłopiec powiedział o wiele za dużo. Spojrzał niepewnie na miny mężczyzn i aż się poderwał.

- To znaczy, ja,,, mhm ten. No .. – zająknął się Shinji.

- J.A.K.I  P.Ł.A.T.N.Y  Z.A.B.Ó.J.C.A ?– przeliterowali razem wszyscy trzej zaciskając ze złości zęby.

- Kto się ośmielił cię…- zaciął książę by po chwili poderwać się z łóżka i zacząć krążyć po pokoju.

 - Zabiję go ! Jak on śmiał, podnieść na ciebie rękę?! – w końcu pod zaskoczonym spojrzeniem trzech par oczu Toru przystanął i spojrzał na nich by potem wyłapać wzrok Shinji’ego.

- To mój ojciec prawda? To on wynajął zabójcę… - powiedział spokojnie ale było widać jak ze złości napinają mu się mięśnie.

- T,Toru, s,spokojnie, j,ja wam wszystko wyjaśnię.. proszę uspokój się – powiedział wręcz płaczliwie. Wstał powoli i podszedł do niego mocno go przytulając.

- Obiecuję, że jutro wszystko wam powiem, jutro dobrze? Tak wiele się działo. Ta śpiączka, muszę sobie wszystko poukładać w głowie. Przemyśleć – poprosił. W końcu książę oddał uścisk i westchnął cicho.

- Dobrze, rozumiem. Przepraszam, że tak zareagowałem – ucałował go w czoło by potem z powrotem władować go do łóżka.

Gdy chłopiec choć marudził, że nie uda mu się zasnąć, odpłynął po dosłownie 5 minutach, mężczyźnie zeszli na dół. Mieli ważną kwestie do przedyskutowania. Nie mogli próby zabójstwa ich maleństwa puścić płazem. Tym bardziej komuś tak okrutnemu jak władcy Yasminum.. Królowi Yuto.

- Toru wiem, że jesteś wściekły, ale proszę uspokój się. Musimy działać rozsądnie, nie potrzebne nam teraz takie skoki emocji – powiedział Isamu.

- Musimy wszystko dokładnie zaplanować, tylko pamiętaj – Isa spojrzał groźnie na księcia.

- Żadnych wyskoków. Żadnych solo wypadów i żadnego odchodzenia od planu czy to jasne? Pamiętaj, że nie robisz tego dla siebie, tylko dla Shinji’ego. Jeśli coś ci się stanie, albo komuś z nas, będzie obwiniał siebie. – Ryu westchnął cicho słuchając tej wymiany zdań. Wiedział, że władca jest okrutny, ale aby posunąć się do czegoś takiego? Po co? Jaki miał motyw? Tego musieli się dowiedzieć. 

- Wiem, przepraszam. Po prostu wszystko co dotyczy maleństwa jest dla mnie bardzo ważne tym bardziej, że ktoś chciał go skrzywdzić. – książę opadł na kanapę obok Ryu.

- Wiem o czym mówisz i wiem jak się czujesz – szepnął Ryu.

- Shinji jest dla mnie jak młodszy braciszek. Więc nie martw się. Damy im nauczkę. Dostaną za swoję. Ale tak jak mówił Isa – mimowolnie Ryu zerknął nieśmiało na „przyjaciela”.

- Isa ma rację, musimy wszystko dobrze zaplanować. Nie możemy zawieść maleństwa – uśmiechnął się ciepło.

- W końcu jesteśmy jego rycerzami.  – zaśmiał się cicho. Shinji naprawdę z tą swoją kruchą budową ciała, delikatną dziewczęcą twarzyczką wyglądał jak Księżniczka, a oni zawsze, ale to zawsze będą bronić tego co jest dla nich ważne.

Shinji nieświadomy knowań jakie trójka przyjaciół planowała na dole, spał sobie smacznie wtulony w poduszkę. Jednak to co czuli mężczyźni działało w obie strony. Oni dla niego też byli bardzo ważni i na pewno po tym co usłyszeli będą coś kombinować, musi mieć ich na oku. Bo nie miał zamiaru puszczać ich  nigdzie samych. Już nigdy więcej się nie rozdzielą. Zawsze będą razem…. W końcu obiecali prawda?