Mist 11 - Koniec

A oto ostatni rozdział "Mist'a". Nie wiem sama jak mi to wyszło.... zdaje się na wasze zdanie którym mam nadzieję podzielicie się ze mną w komentarzach.

Płakałam gdy czytałam od początku to opko :( nigdy nie zrozumiem jakim cudem wpadło mi ono do głowy. T_T no ale na szczęście dzisiaj się ona kończy... rozdział krótki, ale mam nadzieję, że was nie zawiodłam...

Miłego czytania...

Rozdział 11

Jun modlił się by to w końcu się skończyło, by jego męki odeszły na zawsze. Choć został już dawno złamany i pogodził się z myślą, że jest tylko zabawką w rękach tego psychopaty to nie ważne ile razy był torturowany ból nie malał, stawał się coraz gorszy, coraz bardziej dotkliwy. Czy zrobił coś nie tak? Czym zasłużył sobie na taki los? No czym? Nie dość, że stracił już wszystko, nie miał zupełnie nic, to jeszcze los zapragnął sobie jego życia. Ale już dość, wystarczy prawda? Więc dlaczego jeszcze żyje? Dlaczego jeszcze czuje ból. Znowu poczuł jakby się dusił, nie mógł złapać tchu, wszystkie mięśnie napięły się na jak struna jakby chciały się bronić lecz ból nie ustąpił, wręcz przeciwnie zwiększał się z każdą chwilą. Gwayne nie zważał na nic, ani na krzyki, na szarpaninę chłopca. Zastanawiał się jedynie co mogłoby sprawić ofierze jeszcze większy ból. Po chwili chwycił rozgrzany pręt który przygotował, chciał naznaczyć chłopca na całym ciele, by cierpiał jak najwięcej. Chciał by jego krzyk niósł się po całym pokoju, by ściany przesiąkły tym bólem i cierpieniem tego kruchego i zmaltretowanego dziecka.  Gwayne nie spieszył się, znaczył brzuch, boki, nogi i dłonie, wszystko robił by przedłużyć cierpienie Jun’a.  

- Nie,,, proszę ! – krzyczał lecz na nic. Mężczyzna jakby był w innym świecie, jakby w ogóle nie docierał do  niego głos chłopca. Czyżby to był już koniec? W końcu zniknie ból? Mimowolnie na ustach chłopca pojawił się delikatny uśmiech. Czuł, że słabnie, jak morzy go sen. Już troszeczkę, jeszcze trochę…. Proszę – myślał chłopak. 

- Będziesz cierpiał, dopiero teraz zobaczysz co to znaczy ból. Przez ciebie mój brat stracił życie – warknął mężczyzna w końcu ukazując jakieś emocje. Więc ten chłopiec, ten na parterze to był brat jego oprawcy?! Ale jak zginął? Czyżby mężczyzna go zabił? Co się takiego wydarzyło? Nie miał pojęcia i wiedział, że się już nie dowie. 

Mężczyzna w końcu zainteresował się stanem ofiary, spojrzał na chłopca i zakończył tortury, podał mu szybko leki i opatrzył rany. O nie nie, nie pozwali mu umrzeć, jeszcze nie. Będzie cierpiał tak jak on cierpi po stracie Ariela. To wszystko wina tego dzieciaka! To przez niego jego ukochany braciszek poznał o nim prawdę, to jego wina, że został znienawidzony, że Ariel uciekł  i został napadnięty. TO WSZYSTKO JEGO WINA! Dlatego chłopak będzie jeszcze długo cierpiał.

Jun czując, że tortury zostały przerwane jęknął mimowolnie, to nie tak miało być! Miał umrzeć! Spojrzał nieprzytomnym wzrokiem mężczyznę, widział ten gniew i szał w oczach. Wiedział już co powinien zrobić. 

- To twoja wina, - szepnął słabym głosem chłopiec.

-To przez ciebie…  on ,,, on nie żyje – spojrzał na mężczyznę z satysfakcją w oczach. Teraz albo nigdy. Musiał go doprowadzić do całkowitego szału. Miał ostatnią szansę by umrzeć.

- To ty.. ty do tego,, doprowadziłeś – powiedział, jego głos drżał, jego ciało płonęło od bólu.

- Jak śmiesz! – warknął mężczyzna i wymierzył mu mocny policzek. Nigdy nawet przez sekundę tak nie pomyślał. To nie była jego wina! Nie! To ten przeklęty bachor. To jego wina! Jego brat zginął przez chłopca. Nagle jego oczy zapłonęły.  Złość i żal po stracie braciszka wzięła nad nim górę. Jego dłonie same wystrzeliły w stronę delikatnej szyi ofiary.  Na początku ucisk nie był tak mocny, jedynie by na trochę odebrać mu dopływ powietrza. Lecz chłopak nie miał zamiaru się poddawać.

- T..to t.tww.oja,..w.wina – wychrypiał chłopiec patrząc mu wyzywająco w oczy, które powoli zaczęły się zamykać gdy ucisk na szyi się wzmocnił.

- Zamknij się! Słyszysz?! Zamknij! – to był pierwszy raz kiedy mężczyzna stracił opanowanie. To dlatego, że jedyne uczucia jakie miał żywił do swojego małego braciszka, a jego braciszek został mu odebrany. Teraz już nie miał zamiaru się hamować. Emocje wzięły nad nim górę.

Powoli  oczy, kiedyś tak pełne życia teraz zaczęły tracić blask, powoli powieki zaczęły opadać aż zamknęły się całkowicie. 

- D..dzię…ku…je – wyszeptał jedynie zanim jego serduszko przestało bić. Choć jego ciało było zmaltretowane na jego buzi widniał delikatny uśmiech. W końcu skończył się ból, w końcu mógł zasnąć na zawsze.

Mężczyzna wstał powoli z łóżka i spojrzał na chłopca, a raczej to co z niego zostało. Pierwszy raz poczuł wyrzuty sumienia, że kogoś skrzywdził. Dopiero teraz do niego dotarło, że wszystko co robił, do czego ponownie doprowadził! Był nikim innym jak tylko mordercą . Odbierał życie bo taka była jego zachcianka. Chłopak miał rację, Ariel zginął przez niego. Osunął się na kolana zakrywając usta dłonią. Gdyby tego nie zaczął, jego braciszek by żył. 

…………………………..

Tego samego dnia, ciało chłopca zostało znalezione niedaleko Miejskiego Szpitala. Wszyscy byli przerażeni widokiem stanu ciała chłopca. Dzięki siniakom na szyi policja doszła w końcu do mieszkania zbrodniarza. Jednakże było już za późno. Dom był zajęty przez płomienie. Kilku świadków twierdzi, że widziało mężczyznę w oknie na piętrze. Lecz nic już nie dało się zrobić.

Gwayne postanowił skończyć ze sobą, za dużo wyrządził krzywd już na tym świecie. Oczywiście służbę odprawił, nie chciał ich więcej mieszać w swoje sprawy. Resztę majątku oddał na szpitale i domy dziecka w mieście. Chociaż tak mógł choć w małym stopniu zrobić coś dobrego dla innych. Wiedział, że to nie odkupi jego win, lecz to była jego jedyna, dobra podjęta w całym jego życiu decyzja. Usunął wszystkie dowody, razem ze sobą. I to był koniec Gweyna Crawford’a – lekarza i psychopaty.

KONIEC