Zagubiony w czasie 23

Ojcem księcia zajmę się w rozdziale 25 . Rozdział pełen emocji... jakoś tak mnie naszło... No nic przeczytajcie i oceńcie sami :)

Z góry przepraszam za błędy, przypominam, że niestety nie posiadam Bety.

Nie zapomnijcie skomentować :)

Rozdział 23

Shinji w końcu po długim narzekaniu został wypuszczony z pokoju i mógł swobodnie poruszać się po domu. Czuł się coraz lepiej, już nie męczył się każdym zrobionym krokiem i nie przesypiał połowy dnia. Lecz ostatnio denerwowała go jedna rzecz a może bardziej smuciła… . Za każdym razem gdy chciał zbliżyć się do księcia ten go unikał lub mówił, że ma coś do zrobienia. Chłopiec czuł się okropnie… czyżby Toru kłamał? Może tak naprawdę wcale go nie kocha? Nic dziwnego, że takie myśli kłębiły się w główce malca skoro książę go unikał. Od tamtej pory, po rozmowie w pokoju, nie pocałował go ani razu, nawet nie przytulił… czy zrobił coś nie tak ? Może go czymś zdenerwował? Tego nie wiedział, bo za każdym razem gdy chciał zacząć rozmowę Toru po prostu uciekał. Isamu z Ryu byli ostatnimi czasy bardzo zajęci sobą, lecz nawet oni zauważyli, że dzieje się coś niedobrego. 

- Shi, księżniczko? Co się stało? – spytał pewnego dnia Isamu nie mogąc znieść widoku smutnej buźki malca. Specjalnie postanowił porozmawiać z Shinji’m sam, bez Ryu. Domyślał się, że chodzi o Toru, a znając jego Kociątko poleciałoby wściekłe do księcia, z krzykiem; jak śmiał sprawić przykrość jego małemu braciszkowi. Na razie Isamu wolał się dowiedzieć na spokojnie o co chodzi, potem sam rozkwasi księciu nos.

Shinji siedział na huśtawce w ogrodzie, na początku nawet nie zauważył przybysza, dopóki nie usłyszał pytania.

-  I,,Isa chan ? – szepnął zaskoczony malec. Ostatnio wszystko się u niego waliło. Toru go nie chciał a Isamu i Ryu byli zbyt zajęci sobą. Już nawet nie spędzał z nimi tyle czasu co kiedyś, oczywiście cieszył się ich szczęściem, ale w pewien sposób czuł się samotny, pominięty. Dlatego tak zaskoczyła go „wizyta” przyjaciela. 

- Nic… nic się nie stało – mruknął cicho odwracając wzrok. Nie chciał mówić o tym, że Toru go unika, to za bardzo bolało. Jednak Isamu, tak samo jak Ryu i Toru znali go za dobrze. Doskonale wiedział, że malca coś trapi i w pewnej części jest to ich wina. Ostatnio też nie widywał księcia w pobliżu ich księżniczki co było dziwne zważywszy na to co czuł do malca.

- Shinji, proszę – poprosił spokojnie Isa kucając przed nim i chwytając jego dłonie w swoje. Chłopiec nie chciał mówić, że mu przykro, że czuje się samotny bo zostawili go sobie samemu. Nie chciał psuć ich szczęścia swoimi smutkami. Już otwierał usta by coś powiedzieć lecz po chwili w ogrodzie pojawił się Toru, a widząc chłopca wykonał zwrot o 180 stopni i wrócił do domu. Na ten widok Isamu zdziwiony uniósł jedną brew, jednak malec zareagował inaczej…. Zagryzł delikatnie usteczka by po chwili już płakać cichutko i ocierając oczka. Nim Isa zdążył zareagować chłopiec zeskoczył z huśtawki i pobiegł do swojego pokoju zamykając się na klucz. 

Isamu wstał i zły ruszył do mieszkania. Dorwał księcia w salonie, gdzie ten chodził w kółko widocznie zły jak osa.

- Coś ty mu zrobił! – warknął podchodząc do mężczyzny i chwytając go za koszulę.

- Przez ciebie płacze! O co tu chodzi! – krzyknął wkurzony jasnowłosy. Toru spojrzał na niego i westchnął cicho.

- Nie mam zamiaru ci się tłumaczyć – powiedział spokojnie.

- Ty,,, ty! – w tym momencie do salonu wszedł Ryu zaniepokojony krzykami, oraz zaskoczyło go trzaśnięcie drzwiami na piętrze.

- Co się tutaj dzieje? – spytał, a widząc Isamu warczącego na księcia domyślił się, że coś się stało Shinji’emu.

- Przez tego drania Shi płacze! – powiedział zdenerwowany Isamu.

- Przeze mnie ? A gdzie wy byliście co? Woleliście zajmować się sobą niż spędzić z nim trochę czasu! – wyryknął książę. Nikt nie był bez winy. Isamu zacisnął dłonie w pięści a Ryu spuścił głowę. To prawda, ostatnio był zajęty swoich „chłopakiem”, po prostu był taki szczęśliwy, że nie pomyślał jak może poczuć się Shinji. 

 

- Nie mówię, że jesteśmy bez winy, ale ty nie jesteś lepszy! Ty go jawnie unikasz! Myślisz, że jak on się czuje widząc, jak się zachowujesz?! – powiedział Ryu po chwili westchnął i opadł na kanapę.

- Co zrobimy? Odsunął się od nas… - powiedział zrozpaczony Ryu. Isa usiadł obok kociątka i objął go ramieniem.

- Będzie dobrze, po prostu musimy sprawić by znowu nam zaufał – szepnął po czym spojrzał na księcia.

- A ty? – warknął. – Co masz na swoje usprawiedliwienie? Znudził ci się więc już go nie chcesz? – głos Isamu był zimny. Nie jedna osoba zadrżała by ze strachu pod jego spojrzeniem a co dopiero słysząc ten lodowaty ton. Toru westchnął cicho i usiadł w fotelu.

- Nie zasługuje na niego, to co zrobił mój ojciec… co próbował zrobić – szepnął odwracając wzrok.

- Przeze mnie został narażony na niebezpieczeństwo. Lepiej dla niego gdy nasze stosunki staną się mniej przyjacielskie – mruknął.

- Nie chce by znowu cierpiał – westchnął cicho. Ryu poderwał się z kanapy i pacnął go w głowę gazetą.

- Wy faceci jesteście takimi idiotami – mruknął nadymając policzki.

- Nie widzisz, że w ten sposób ranisz go jeszcze bardziej? Żadnemu z was nie wyjdzie na dobre unikanie się. On się załamie jak go zostawisz! – Ryu spojrzał na księcia groźnie.l

- Ale ja… - zaczął Toru lecz przerwało mu Kociątko.

- To nie twoja wina. To twój ojciec odpowiada za to co się stało! A ty nim nie jesteś… nie jesteś taki jak on… Kochasz go a on Ciebie, więc rusz tyłek i idź do niego! – warknął ponownie uderzając go gazetą po głowie. Toru spojrzał na niego zaskoczony a po chwili uśmiechnął się ciepło.

 - Dzięki Ryu – po chwili już biegł na górę by jak najszybciej porozmawiać z malcem. Kochał go, to prawda… ta rozłąka także dla niego była katorgą, lecz koniec z tym. Nie opuści Shinji’ego. Od teraz po prostu będzie lepszy, będzie go bronił, będzie się nim opiekował. Już nigdy nie pozwoli by coś mu się stało.

Zapukał cicho do drzwi, lecz nikt nie odpowiedział. Nacisnął na klamkę lecz tak jak myślał drzwi nie ustąpiły. Usiadł pod drzwiami.

- Przepraszam Shi, tak bardzo Cię przepraszam. Wiem, że cię skrzywdziłem – szepnął. Po drugiej stronie panowała cisza.

- Wiem, że jesteś na mnie zły… nie mam nic na swoje usprawiedliwienie… nic nie może usprawiedliwić tak okropnego czynu jak doprowadzenie do łez ukochaną osobę… wiem, że proszę o wiele,… ale proszę kochanie.. Wybacz mi – szepnął książę. Nie słysząc odpowiedzi podniósł się i już miał zejść gdy nagle usłyszał cichy zgrzyt zamka i po chwili w drzwiach stanął zapłakany Shinji. Przytulał do siebie poduszkę, jego oczy były zaczerwienione a usteczka drżały niebezpiecznie jakby na zbierający się ponownie płacz.

- Shinji… kochanie – szepnął książę. Widok zapłakanej buźki ściął go z nóg. Szybko pochwycił malca w ramiona, który mocno się w niego wtulił zanosząc się głośnym płaczem.

- N,,nigdy więcej tak nie rób..nigdy nie zostawiaj samego – szeptał Shinji trzymają się go mocno. Książę nie miał za bardzo wyboru i trzymając go mocno w ramionach zszedł na dół gdzie czekali Isamu i Ryu.

- Shi!

- Księżniczko! – dało się słyszeć dwa głosy na raz.

- Tak bardzo cię przepraszamy… już nigdy cię tak nie zaniedbamy.. proszę wybacz nam – poprosił Ryu. Shinji spojrzał na nich a po chwili na jego buzi pojawił się delikatny uśmiech.

- W,,wybaczam – szepnął chłopiec.

- Ja też przepraszam,,, cieszę się waszym szczęściem… a,ale było mi smutno, bo o mnie zapomnieliście. – szepnął cichutko.

- To się nie powtórzy braciszku, obiecujemy – powiedział Ryu i ucałował go w jeden policzek, Isamu zrobił to samo i ucałował drugi policzek. Shinji zachichotał cichutko jednak po chwili chichot został stłumiony przez usta Toru, które czule go w tym momencie całowały.

- M,mhm – Shiji zarumienił się delikatnie ale po chwili odwzajemnił pocałunek. Isamu i Ryu wycofali się pospiesznie do swojego pokoju chcąc im dać nieco prywatności.

- Cieszę się, że Shi nam wybaczył – szepnął Ryu tuląc się do ukochanego.

- Myślisz, że ja też zasługuje na całusa? – spytał patrząc zadziornie na Isamu. Mężczyzna tylko uśmiechnął się delikatnie po czym pochylił się całując wręcz zaborczo swoje kociątko. Ryu jęknął cicho obejmując mocniej szyje jasnowłosego. Ryu nigdy by się do tego nie przyznał ale uwielbiał tę dominację u Isamu, czuł się wtedy naprawdę pożądany. Ryu oderwał się od ust swojego faceta i spojrzał na niego zarumieniony.

- K,,Kochaj się ze mną Isa…