Dwa Światy 9

 Hey kochani, 

trochę mi smutno wiecie? Czy aż tak bardzo nie spodobał wam się ostatni rozdział "The allies", że nie komentowaliście? Postaram się poprawić jeszcze bardziej.... Obiecuję.

A teraz zapraszam was na kolejny rozdział o naszych aniołkach i demonach :) 

Mam nadzieję, że pod tym postem pojawi się więcej komentarzyków. <3 

Rozdział w większości o Kami'm i Mirel'u. ;3 

Betowała moja Draconka <3 

Kochana połamania nóg na premierze!!! Maru trzyma mocno kciuki ;3

Rozdział 9

Kami już od dobrej godziny buszował po sklepach w centrum handlowym. Nie zwracał uwagi na nikogo, oddając się zajęciu, które uwielbiał. Miał już 6 różnych toreb w rękach, lecz to był dopiero początek.
Wszedł do kolejnego sklepu przeglądając się koszuli z wystawy, i jak na zawołanie stanął mu przed oczami Mirel . Ta koszula idealnie by mu pasowała – pomyślał anioł, lecz po chwili potrząsnął głową. Nie myśl o nim, nie myśl.
Gdy wybrał już wszystko co chciał - ruszył do kasy.
Młody mężczyzna uśmiechnął się do niego ciepło i skasował rzeczy, pakując je do toreb.

- Nie zmęczyły cię jeszcze te zakupy? – spytał rozbawiony nieznajomy, podając mu pakunki. Nie bawił się w „pan”, „pani”, widział, że klient jest od niego młodszy.
- Może wyskoczysz ze mną na drinka ? Kończę za 15 minut. – zachęcał mężczyzna. Był całkiem miły i przystojny, a co najważniejsze zauważał go. Kami nie zastanawiał się długo. Zgodził się i obiecał, że spotkają się w kawiarni na dole.


Mirel zazgrzytał zębami, widząc scenę przed jego oczami. Ten gość śmiał flirtować z Kami’m. Miał ochotę podejść do nich i przywalić cwaniaczkowi w łeb. Sam nie wiedział, czemu poszedł za przyjacielem. To był odruch…

2 godziny wcześniej…

- Jeremy otwórz ponownie portal. Ja też wychodzę. – powiedział Mirel zaciskając dłonie w pięści. Nie wiedział, czemu się tak zezłościł na wieść, że przyjaciel wychodzi na zakupy…
Może powodem było to, że Kami wyglądał dzisiaj naprawdę zjawiskowo. Jego włosy znowu były rozpuszczone, a zgrabny tyłek opinały błękitne jeansy. Nie wiedział tego i nie chciało mu się teraz o tym myśleć. Ważne było to, aby przyjaciel w tym momencie wrócił do domu, razem z nim i zostawił tego fircyka i nigdy więcej go nie widywał. Mirel’owi nie podobało się spojrzenie młodego mężczyzny, które ślizgało się po idealnym ciele Kami’ego.  Nie dziwił się, że przyjaciel ma powodzenie, w końcu był niczego sobie, ale na Bogów!!! Ten nieśmiały uśmiech, skierowany przez Kami’ego do pracownika sklepu, doprowadzał anioła do ostateczności. 

Niczego nieświadomy Kami, z uroczym uśmiechem na twarzy, zszedł piętro niżej do kawiarni, by tam poczekać na przystojniaka. Na początku nie miał zamiaru się zgadzać, ale w końcu doszedł do wniosku, że co mu szkodzi spróbować? Musiał zapomnieć o przyjacielu, a ten mężczyzna był nim, widocznie, zainteresowany… Może akurat coś z tego wyjdzie?
Odłożył swoje torby przy krześle i zamówił koktajl truskawkowy. Kami nie zdawał sobie sprawy, że wiele kobiet i mężczyzn się za nim ogląda, odkąd wszedł do Centrum Handlowego. Anioł zawsze sądził, że  nie jest nikim specjalnym, nie to co Mirel. Był taki męski, przystojny, czasami porywczy, zabawny, czuły, czasami władczy i zawsze był blisko niego... Nie!!! Dlaczego znowu o nim myśli? Westchnął cicho i upił łyk napoju.

- Wybacz, że musiałeś czekać. – mężczyzna uśmiechnął się rozbrajająco do Kami’ego, który nie mógł nie odwzajemnić uśmiechu.
- Nic się nie stało. - powiedział szybko anioł, odrzucając włosy na plecy.
- Cieszę się, że zgodziłeś się na to spotkanie. Nie będę tego ukrywał, od razu wpadłeś mi w oko. – Kami zarumienił się delikatnie, lecz nie odwrócił wzroku. Uśmiechnął się lekko, lustrując uważnym wzrokiem mężczyznę przed sobą.
- Schlebiasz mi. – powiedział i zaśmiał się perliście Kami.
Mężczyźni rozmawiali swobodnie, śmiejąc się i pijąc koktajle. Kami musiał przyznać, że dobrze im się rozmawiało. Z tego co anioł zdążył się dowiedzieć, mężczyzna miał na imię Dylan i miał 27 lat. Pracował dorywczo w Centrum Handlowym i studiował literaturę. Dlatego też, Kami nie miał oporów, by zgodzić się na kolejne spotkanie. 

…………………… 

Mirel dalej obserwował wszystko z ukrycia. Starszy anioł miał ochotę coś rozwalić. Widział, że spotkanie powoli dobiega końca, chciał się już ulotnić, gdy nagle zobaczył jak mężczyzna chwyta dłoń Kami’ego i składa na niej delikatny pocałunek , nie wytrzymał. W sekundę znalazł się przy nich i uderzył zalotnika w szczękę. 

- Trzymaj się od niego z daleka – warknął, po czym chwycił dłoń zdezorientowanego Kami’ego i pociągnął go za sobą.
Kami dopiero, gdy znaleźli się na zewnątrz otrząsnął się z szoku. Wyrwał się Mirel’owi i spojrzał na niego zimno.
- Co ty sobie myślisz ?! Jak mogłeś go uderzyć?! C,,co ty tu w ogóle robisz? – nagle go olśniło. Spojrzał zszokowany na przyjaciela, by po chwili wymierzyć mu policzek.

- Śledziłeś mnie .. j..jak mogłeś? – w jego oczach pojawiły się łzy. 

- Kami..Kami ja.. – zaczął nieco nieporadnie Mirel. Sam nie wiedział co powiedzieć. Nie rozumiał czemu tak zareagował.

- Nie! Przestań. Mam gdzieś twoje wyjaśnienia… wiesz co ? Z,,zostaw mnie w spokoju – Kami pobiegł w stronę domu, gdzie mieszkał tymczasowo Liam. Nie mógł wrócić teraz do nieba. Nie chciał widzieć Mirela, nie chciał go znać. Przez to wydarzenie, przez to, że tak się zachował, w sercu Kami’ego pojawiła się nadzieja, że jednak coś dla anioła znaczy. Jednak to zachowanie go nie usprawiedliwiało.

Mirel stał patrząc w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą stał Kami.

- Niech to szlag! – warknął po czym dotknął dłonią do policzka. Zasłużył sobie na to. Nie tak to miało się skończyć. Anioł chciał tylko…. Nie wiedział co chciał. Dlaczego go śledził? Dlaczego pobił tego mężczyznę? I dlaczego pozwolił odejść zapłakanemu Kami’emu? Na to ostatnie nie mógł pozwolić. Ruszył biegiem śladem przyjaciela. Musiał z nim porozmawiać. Musiał wyjaśnić, przeprosić. 

……………………..

W tym czasie…

- Unikasz mnie – Tom słysząc ten głos, aż podskoczył. Obrócił się i spojrzał na mężczyznę, który go tak fascynował.

- Oczywiście, że nie – odparł mało przekonująco Tom odwracając wzrok. Wiedział , że nie umie dobrze kłamać. Musiał się jakoś wydostać z kuchni i najlepiej zamknąć  w sypialni dopóki Kuro nie wyjdzie.

- M,,musze iść. Obiecałem Liam’owi, że razem wymyślimy imię dla psiaka – mężczyzna chciał wyminąć demona, ale ten na to nie pozwolił. Kuro chwycił delikatnie, acz stanowczo dłoń Tommy’ego.

- Właśnie miałem ci powiedzieć. Brian i Liam wyszli ze szczeniaczkiem na spacer. Jesteśmy tylko my… - demon spojrzał na młodego mężczyznę, który uporczywie nie chciał spojrzeć mu w oczy.

- Odwracasz wzrok. Rumienisz się i denerwujesz.. – szepnął Kuro, chwytając delikatnie podbródek Tom’a, by ten w końcu na niego spojrzał.

- P,,Proszę nie..- szepnął Tom patrząc na mężczyznę z mieszaniną strachu przed zranieniem, a fascynacją.

- Nie uciekaj przede mną mój piękny – po czym demon pochylił się smakując w końcu tych słodkich ust.

- M,mh,m,..- Tom zaskoczony nagłym atakiem na swoje usta, sapnął zaskoczony. Położył dłonie na torsie mężczyzny chcąc go odepchnąć. Jednak po chwili, czuł jak miękną mu nogi, dlatego zamiast odepchnąć demona zacisnął dłonie na jego koszuli, nieco nieśmiało odpowiadając na pocałunek. Jak miał się bronić ? Kuro całował go tak, jakby nie widział świata poza nim, jakby nic innego się nie liczyło…. Więc jak niby miałby go odepchnąć? Jak to przerwać? Nie mógł… Nie chciał.

Niestety tę słodką chwilę, przerwał dzwonek do drzwi. Tom ledwo kontaktując odsunął się od mężczyzny. Musiał się oprzeć o blat, by nie upaść.

- Tom… - zaczął Kuro, lecz gospodarz nie dał mu powiedzieć więcej uciekając z kuchni. Dopadł szybko drzwi. Za nic w świecie nie mógł zostawać sam na sam z Kuro. Jednak myśli o przystojnym mężczyźnie zniknęły szybko, gdy zobaczył zapłakaną twarz Kami’ego.

- Kami? Co się stało? – spytał Tom prowadząc anioła do salonu.

- T,,To nic, n,nie martw się – Kami pociągnął cicho nosem.

- C,,czy mógłbym u ciebie przenocować? Błagam… ja nie mogę wrócić.. Nie dzisiaj – szepnął anioł ocierając oczy. Tom widząc go w takim stanie od razu się zgodził.

- Oczywiście. Chodź, zaprowadzę cię do łazienki. Weź kąpiel, poczujesz się lepiej. Przygotuję ci moją sypialnię. Ja dzisiaj i tak śpię z Liam’em. Obiecałem mu – uśmiechnął się ciepło mężczyzna prowadząc zapłakanego Kami’ego do łazienki. 

Co się stało? Dlaczego Kami płakał? Nagle dało się słyszeć kolejny dzwonek do drzwi. Tom otworzył i zobaczył przed sobą zdyszanego od biegu Mirel’a. Tom od razu zrozumiał. To przez niego….  To on sprawił, że Kami płacze.

- On nie chce cię teraz widzieć – powiedział cicho gospodarz patrząc na anioła nieco chłodno. Nie wiedział co się dokładnie wydarzyło, ale to ten mężczyzna przed nim był winny.

- Proszę.. Muszę z nim porozmawiać,,, przeprosić – powiedział Mirel patrząc błagalnie na młodego mężczyznę, który pokręcił jedynie delikatnie głową.

- Dzisiaj pozwól mu dojść do siebie, niech przemyśli to co się stało… daj mu czas, niech ochłonie. Przyjdź jutro. Tak będzie najlepiej – Tom westchnął cicho. Jak widać nie tylko on miał problem.

Mirel nieco niechętnie zgodził się z Tommy’m. Postanowił przyjść następnego dnia. Jednak zanim wrócił do nieba przesłał przez okno małego, białego gołąbka z papieru.

………………

Kąpiel to był dobry pomysł, ciepła woda pozwoliła mu się rozluźnić i zmyć dzisiejsze problemy. Nagle sfrunął  mu na dłonie mały gołąbek, który jak tylko dotknął jego ręki przemienił się w błękitną różyczkę.

- M,,Mirel.. – szepnął Kami, a z jego oczu ponownie popłynęły łzy. Mirel od lat się nim opiekował i pomagał. Gdy jednak starszy anioł coś przeskrobał, zawsze wysyłał taki właśnie podarunek.  Kami nie umiał się gniewać na przyjaciela, zawsze mu wybaczał. Ale teraz było mu trudniej…. Z jednej strony chciał do niego pobiec i wykrzyczeć mu wszystkie swoje uczucia. Jednak z drugiej strony, wiedział, że musi ochłonąć. Musiał się uspokoić. Później pomyśli co zrobi. 

PS: I jak? Rozdział warty skomentowania ?;3