Dwa Światy 6

 Heyo heyo <3 oto kolejny rozdział o naszych demonach i aniołach :)

Zapraszam do czytania i zachęcam do komentowania <3 

Każdy jeden komentarz motywuje mnie do dalszego pisania ;3 Maru was lovcia<3

A co do "The allies" kolejny rozdział pojawi się w niedzielę <3

No nic, to tyle :) 

Czytajcie i dajcie znać, czy się wam rozdział podobał ;3

Rozdział 6

Gdy Liam obudził się rano zaskoczony stwierdził, że obok na fotelu śpi anioł. Mimowolnie na wspomnienie wydarzeń z nocy zarumienił się delikatnie. Ten wredny anioł pocieszył go. Nie krzyczał, nie rozkazywał jak to miał w zwyczaju. Po prostu pierwszy raz pokazał chłopcu, że przejmuj się jego stanem, że chce mu pomóc. Liam był tym tak zaskoczony, że przez moment gapił się na mężczyznę jak na wariata. Nigdy by nie pomyślał, że ten porywczy i wredny anioł jest zdolny do pocieszenia, a nawet otarcia łez z jego twarzy. Wczoraj jego kojący głos pozwolił mu się uspokoić, a ciepłe ramiona utuliły go do snu. Jednak co jeśli to był jednorazowy wyczyn? Co jeśli mężczyzna wróci do poprzedniego stanu? Nie chciał się już go bać. Choć był to anioł widać było, że jego podejście do swoich obowiązków jest straszne. Nie zależało mu na tym jak ktoś się czuje, byleby wykonać robotę. Ale chłopiec musiał też wziąć pod uwagę to, że Mikael uratował go z rąk egzorcysty. Na wspomnienie czarnych płomieni wzdrygnął się. Nigdy nie zapomni swojej wyprawy na ziemię. Liam był tego pewien, do końca życia będzie miał koszmary z ciemnego zaułku, gdzie odbył się egzorcyzm. Gdyby nie anioł…. Chłopak nawet nie chciał myśleć co by się stało. Samo myślenie o tym go przerażało. 

Nagle z fotela dobiegło ciche ziewnięcie i mężczyzna otworzył oczy spoglądając wprost na chłopca. Liam czując wzrok na sobie spuścił wzrok zawstydzony.

- Dochodzi 9, wypadało byś coś zjadł – powiedział do chłopca wstając z niewygodnego miejsca, gdzie spędził noc i przeciągnął się.

- Za 15 minut będzie śniadanie. Zejdź na dół i… nie spóźnij się- Mike obdarzył chłopca uważnym spojrzeniem po czym zszedł na  dół.

- A dzień dobry to nie łaska? – mruknął chłopiec wywracając oczami.

- Słyszałem! – dało się słyszeć głos z dołu. 

Chłopiec westchnął cicho i poszedł do łazienki. Po porannej toalecie zszedł na dół ubrany jedynie w szlafrok.

Anioł widząc go prychnął i podał  mu talerz z kanapkami i ciepłą herbatę.

- Dziękuje – mruknął chłopiec zabierając się za śniadanie, jednak nie spuszczał uważnego wzroku z blondyna.

- Nie mogłeś chociaż się ubrać schodząc na dół? – spytał anioł opierając się o blat kuchenny.

- Nie mam nic. Moje rzeczy nie nadają się do niczego ,p,,po – zająknął się chłopiec. Nie chciał wracać do nocy w zaułku. Anioł chyba zrozumiał co się stało z rzeczami demona, bo nie drążył dalej tematu.

- Nie zostaje nam nic innego jak iść na zakupy – powiedział Mike patrząc na demona, który patrzył na niego z niedowierzaniem.

- O 12 widzę cię w salonie. Na łóżku zostawię ci ciuchy, które możesz ubrać  – powiedział anioł po czym obrócił się na pięcie ruszając na piętro.

Liam mimowolnie uśmiechnął się delikatnie. Może anioł nie okazywał tego tak bardzo jak w nocy, ale był milszy. Może rozkazy zostały, ale to była troska. Było to widać. 

Demon po skończonym śniadaniu posprzątał po sobie i poszedł do pokoju, gdzie jak powiedział Mikael czekały na niego ubrania.

- Jednak nie jest taki zły – mruknął chłopiec uśmiechając się. Nie zauważył anioła stojącego w drzwiach, który uśmiechał się delikatnie, by zaraz zniknąć w swoim pokoju. 

……………………

Punktualnie o 12 wyszli z domu kierując się do pobliskiego centrum handlowego. Anioł nie wyczuwał w pobliżu obecności Richardson’a więc wyjście nie było niebezpieczne.  Demon nigdy jeszcze nie był na zakupach.. nie na ziemi, a centrum handlowe bardzo mu się spodobało.. Chociaż to za mało powiedziane. Liam skakał od wystawy do wystawy z fascynacją oglądając i dotykając wszystkiego czym denerwował anioła.

- Nie oddalaj się ode mnie, bo się zgubisz – warknął po raz kolejny Mike, który został zignorowany przez chłopca, gdyż pojawił się przed nimi sklep z zabawkami.  W końcu wkurzony demon złapał chłopca za rękę.

- W ten sposób się nie zgubisz- mruknął mężczyzna kierując się z demonem do działu z odzieżą.  Widząc na buzi chłopca słodkie rumieńce, uśmiechnął się pod nosem. Z jednej strony chłopak irytował go, lecz z drugiej strony potrafił być taki uroczy. Anioł pokręcił głową.

- Proszę skompletować całą garderobę tego chłopca. Od bielizny po kurtki i buty. Chcemy kilka zestawów na co dzień i kilka wyjściowych. Przynajmniej 3 pary butów i 2 kurtki. – powiedział anioł głosem nie znoszącym sprzeciwu. 

Ekspedientki latały wokół nich zafascynowane mężczyzną, dawno taki przystojniak nie odwiedzał ich sklepu.

- Czy życzy sobie coś jeszcze? Kawę, herbatę? – zaszczebiotała brunetka pochylając się nad mężczyzną, który w tym momencie zajmował miejsce na kanapie i oglądał chłopca w coraz to innych zestawach.

- Kawę, czarną bez cukru – warknął anioł nawet na nią nie patrząc.

Chłopcu podobały się zakupy. Pochodził z wpływowej rodziny, w końcu był synem władcy piekieł. Jednak nigdy nie chodził sam po sklepach. Wszystko zawsze miał w szafie, a resztą zajmowała się służba. Nigdy nie myślał, że to może być takie przyjemne.  Jednak uważał, że tyle rzeczy to za dużo. Nie miał przy sobie żadnego złota. Jak niby  miał oddać mężczyźnie za ubrania?

W końcu wyszedł z przebieralni pokazując się w ostatnim komplecie.

- Doskonale, bierzemy wszystko. Proszę zapakować i wysłać na ten adres – podał ekspedientce adres.

- A w tym chłopiec wyjdzie. Stare ubrania proszę wyrzucić – machnął ręką. Zapłacił za rzeczy i opuścili sklep ku rozpaczy ekspedientek.

- D,,dziękuje- szepnął chłopiec uśmiechając się radośnie do anioła. Mężczyzna jeszcze nie widział tak szczerego uśmiechu chłopca, tym bardziej skierowanego do niego. Nie mógł go nie odwzajemnić.

- Nie dziękuj. Dobrze na tobie leżały, grzechem byłoby ich nie wziąć –wzruszył ramionami. Liam myślał, że już opuszczają Centrum Handlowe, jednak Mikael go zaskoczył. Skręcili w prawo , gdzie znajdowały się kafejki i restauracje. Zdezorientowany chłopiec spojrzał na mężczyznę. Po chwili weszli do najlepszej kawiarni w mieście.

- Po tak męczących zakupach. Należy nam się coś słodkiego – powiedział anioł próbując zachować obojętny wyraz twarzy, lecz było to trudne z chłopcem u boku, który co rusz obdarzał go ślicznym uśmiechem. Ponadto to był jego mały sekret. Choć zawsze pił czarną kawę bez cukru, to jeśli chodziło o słodkości, to był to jego mały grzech. 

Liam był zachwycony. Od razu przypadła mu do gustu kawiarenka. Poza tym tyle tu było pyszności. Trudno było na cokolwiek się zdecydować.

- A,,a możemy wziąć coś dla pana Tommy’ego? – spytał nieśmiało chłopiec. No cóż, nic dziwnego, że pomyślał to mężczyźnie. W końcu był dla niego taki miły.

- Kupimy do domu torcik czekoladowy z truskawkami. To jego ulubiony – powiedział anioł wpatrując się zimno w kelnera, który mierzył pożądliwym wzrokiem chłopca. Anioł musiał przyznać, że w nowych ciuchach wyglądał o wiele inaczej niż w porozciąganej piżamie, w której przebywał od wypadku w zaułku. Wyłonił się naprawdę uroczy chłopiec, który przyciąga innych swoim uśmiechem .

Liam dostał ogromny puchar lodów z polewą i bitą śmietaną, natomiast Mike zamówił czarną kawę i lody z podwójną polewą toffie i bitą śmietaną. Jego pucharek nie był, aż tak wielki jak chłopca. On kochał słodkości ale w umiarkowanych porcjach, co za dużo to nie zdrowo. Jednak chłopcu nic nie będzie, gdy raz na jakiś czas da organizmowi tyle cukru.

W końcu, po godzinie spędzonej w kawiarence z upierdliwym kelnerem ,który nie spuszczał wzroku z chłopca, wrócili do domu.

- Dziękuje, bardzo ci dziękuje – powiedział demon uśmiechając się wesoło.

- Nie ma sprawy mały – powiedział anioł a chłopiec nadął policzki.

- Nie jestem mały. Mam prawie 15 lat w świecie ludzi – mruknął Liam patrząc na niego spode łba.

- Więc masz dopiero niecałe 300 lat – mruknął anioł i uśmiechnął się pod nosem. Dla niego chłopak zawsze będzie mały, w końcu on miał już 25 lat, czyli na ich lata prawie 500.

- Idę do siebie. Położę się. Zmęczyły mnie te zakupy – powiedział ze śmiechem i pognał do pokoju, gdzie rzucił się na łóżko. To był zdecydowanie najlepszy dzień w jego życiu. Jeszcze nigdy tak dobrze się nie bawił.

……………………………….

Tymczasem w piekle....

 Belial rwał sobie włosy ze zmartwienia. Tyle dni poszukiwań i nic. Kuro i Brian chodzili struci. W końcu Kuro się zdenerwował nie na żarty.

- Poczekamy na pojawienie się anielskiej aury. Gdy już dostaniemy anioła w swoje ręce dowiemy się gdzie jest Liam. Nie widzę innego wyjścia. Nasze krążenie w kółko  nic nie daje. – warknął najstarszy z braci.

- Ojcze, Kuro ma rację, aura Liam’a już dawno zanikła. Jedynie poprzez anioły dowiemy się czy z nim wszystko porządku – powiedział Brian.

- Dobrze.  To dobry pomysł… a teraz idźcie odpocząć. Tyle dni bez wytchnienia… jeśli chcecie dalej szukać brata to idźcie się położyć inaczej nie przepuszczę was przez barierę – powiedział władca. O starszych synów także się martwił. W tym stanie gdyby trafili na egzorcystę mogliby polec. Musieli nabrać sił.

Kuro warknął cicho, lecz nic nie powiedział. Obaj wiedzieli, że muszą być w pełni sił. Skierowali się do swoich komnat zostawiając Ojca samego w Sali Tronowej. 

.....................

Tymczasem w Niebie…

- Oh, tu jesteś – Kami podszedł do przyjaciela z delikatnym uśmiechem. Mirel widząc kto się do niego zbliża westchnął cicho. Nie wiedział czemu unikał Kami’ego. Po prostu od feralnego wieczoru, gdy zobaczył go przy jeziorku… nie mógł przestać o nim myśleć i to bynajmniej nie jako o przyjacielu. Jego wyobraźnia przedstawiała mu co rusz nagie ciało przyjaciela, ociekające wodą, piękne blond włosy opadające na pośladki.

- Mirel? Słuchasz mnie ? – zmartwiony Kami dotknął ramienia przyjaciela.

- Co? Ah, tak… wybacz,, Mógłbyś powtórzyć ? – powiedział dziwnie drżącym głosem. Młodszy anioł spojrzał na niego niepewnie po czym westchnął cicho.

- Mówiłem, że Jeremy nas szuka. Co rusz na ziemi pojawia się mroczna energia. Nie sieją spustoszenia, więc podejrzewamy, że szukając chłopca. Mamy ruszać na ziemię, by poinformować o tym Mikael’a. – powiedział Kami patrząc uważnie na starszego anioła, który zachowywał się dziwnie od kilku dni.

- C,,czy coś się stało? Nie było cię na zebraniu, nigdy ich nie opuszczasz – powiedział cicho blond włosy.

- Po prostu zaspałem – mruknął wymijająco Mirel.

- Chodźmy. Jeremy na nas czeka.. pora wybrać się na ziemię – powiedział anioł zostawiając młodszego przyjaciela z tyłu.

- Co się ze mną dzieje?! – szepnął nieco spanikowany pod nosem.