Książę w Ramionach Mroku

    Zapraszam do czytania o przygodach młodego Księcia, który zdradzony przez własną rodzinę musi zmierzyć się z .... no właśnie, o tym dowiecie się czytając. 
Miłego czytania 
~ Maru ~

Prolog – Krew i Korona

W królestwie Aerandoru narodziny bliźniąt zwiastowały dar od bogów. Lecz gdy jedno z nich było piękne, posłuszne i pełne wdzięku, a drugie — dzikie, niepokorne i obdarzone spojrzeniem, które przenikało zbyt głęboko — dar łatwo stawał się przekleństwem.

Rafael urodził się chwilę po siostrze. I od tej chwili trwał w jej cieniu. Ona była córką korony. On — pomyłką, której nie umiano się pozbyć, więc uczono ją ignorować. A jednak, kiedy Aerandor potrzebował sojuszu z krainą Północy, nie wysłano księżniczki. Wysłano jego.

W koronkach. W welonie. W iluzji.

Na papierze — zaręczona panna. W rzeczywistości — młody książę, zdradzony przez własną rodzinę, upchnięty w kobiece stroje i wypchnięty na statek, który miał zawieźć go na północne ziemie.

Do króla Valmara. Do władcy wampirów.

Nie z miłości. Nie z obowiązku.

Z planu. Podłego, królewskiego oszustwa.

Złoto miało popłynąć do Aerandoru. Pokój zawarty. Ślub podpisany. A potem... ucieczka. Zdrada. Rafael miał zostać na północy — zdemaskowany, oszukany, najpewniej zabity. Jaką szansę miał chłopiec, rzucony na pożarcie bestii, która nie zna litości, nie słucha wyjaśnień i kończy każdą zdradę w milczeniu i krwi?

Ale Rafael nie był posłuszny. I choć w dniu odpłynięcia został siłą wsadzony na statek, z przemocą wepchnięty w falbany i sznurowania, w głowie układał plan. Wiedział jedno:

Nie umrze za ich zdradę.

Musiał przeżyć. Ukrywać się. Grać. Znał protokoły, wiedział, jak zachować się przy władcy. Lior — jego sługa i najbliższy przyjaciel — był przy nim. Pomagał mu stawiać kroki w obcym ciele kobiety, poprawiał makijaż, wiązał gorset, gdy palce Rafaela drżały ze złości.

Tylko oni wiedzieli prawdę.

Każdy dzień przybliżał ich do Valmara. Do ślubu. Do nocy poślubnej.

Rafael nie wiedział, co będzie gorsze — zdemaskowanie, czy... dotyk króla. Władca północy był znany z lodowatego spojrzenia i żelaznych rąk. Ale Rafael nie zamierzał się łamać. Nawet jeśli musiałby grać najtrudniejszą rolę swego życia.

Tylko jedno było pewne:

Ta maskarada nie potrwa długo.

A kiedy runie — krew poleje się pierwsza.